En það djúpa, dauða myrkur,
dánir sofa fast og rótt,
Hvað er þetta? Hringt í fjarlægð?
Hringt? Æ, það er jólanótt.
Ég hef beðið, ég hef grátið,
ég hef vakað tíma gleymt,
út í rökkrið, út í rökkrið,
öll mín hugsun fjarað, streymt.
En það myrkur. Einhversstaðar
á ég gamalt kertisskar,
það er best að láta loga
ljós á arni minningar.
Slitnum feldi´ að fótum sveipa,
flytja´ að borði gamlan stól,
hallast út af, horfa í ljósið,
halda svo með drengnum jól.
Ein með honum, ó nei, jólin
ein ég held með Guði í kvöld.
Banna mér að rekja rauna
þræði himin völd.
Brostin eina ellistoðin
einkasoninn geymir fold,
fallinn eins og hetja´ í hildi,
hulin Frakklands göfgu mold.
Eins og milli heims og helju
hvíli ég í vökulok.
Kynlegur sígur höfgi á hvarma,
huga þjakar torbært ok.
Þungar gátur sál og sinni
sækja heim, er allt er hljótt.
Gef mér þreyttri friðinn, friðinn,
frelsari minn á jólanótt.
