Bak við fjöllin röðull rennur,

rótt til morguns hvílir.

Ekkert hálmþak heima fyrir

höfði mínu skýlir.

Útlaganum ættjörð sviftum

út er hýst í hverjum ranni.

Hvergi blíðu brosi 

beint að förumanni.

Bak við fjöllinn röðull rennur,

rótt til morguns sefur,

uns við ljóð úr leynum skóga

ljúf hún vaknað hefur.

Skyldi hún nokkru sinni senda

sólbros mér í heiði?

Ætli gæfan frið mér færi

fyrr en undir leiði?