Ég þig tilbið, ég þín leita,

ómaklegan þó mig finn;

æ, virst þú mig aumum veita,

endurnæring, drottinn minn.

Til þín mæmi ég,

taktu mig í faðminn þinn. 

Sólin hylst í hafsins djúpi

hennar sýrð nú hverfur mér;

jörðin sveipast sorta hjúpi,

samt er, drottinn, bjart hjá þér. 

Í svefni ég sé þig værum, 

þitt svífur fleyið dátt

á sævi silfur skærum

við sætan hörpuslátt.

Und friðar björtum boga 

þú birtist mér í dúr.

Sem sól ég lít þig loga

er laugar sumarskúr.

Þinn hljóm er ljúft að heyra

og himinfegurð sjá,

en eitt er öllu meira

sem aldrei deyja má.

Þín mildin miskunandi

og meðaumkvunar hryggð.

Þinn  elskuríkur andi

og innilega tryggð.

Hver kann sem þú að þýða

allt það sem augun tjá,

við þrautir þolgóð stríða

og þerra grátna brá?

Þeim sorgin sætast gleymist,

er sólhýrt bros þitt skín.

Hver draumur sætast dreymist

í dýrðarörmum þín.

Um morgun æfi minnar

ég man það geislabál

sem vitund veru þinnar

mér vakti ungri sál. 

Það kom frá himnahöllu

allt heilagt leist mér þá.

Þú fagra, fyrst af öllu

ég fann þig, heyrði og sá.

Blunda þú, blunda,

barnið mitt, góða nótt, 

milli Guðs munda

millt er og blítt og rótt.

Allt er svo hægt og hljótt,

blunda þú, blunda.

„Við skulum vaka,

vært meðan sefur þú.

Svo mun ei saka,“

segja Guðs englar nú.

„Sonaðu í sælli trú,

við skulum vaka.“ 

Vogguvisa - Blunda þú blunda from hljómblik Minningarsjóður BG on Vimeo.

Þú, sem fósturfoldu vefur

fast að þínum barm,

svala landið sveipað hefur

silfur björntum arm. 

Ægir blái Snælands sonum sýndu 

Snægðar mynd.

Heill þer bregstu ei vorum vonum

vertu oss bjargar lind. 

Komdu heim í dalinn minn,

komdu, nú er vor.

Kátt er þar í skóginum

og létt verða spor.

Hlýtt er þar í hvömmum,

er hlær í vestri sól,

í hrauninu og klettunum

þúsund fögur skjól. 

Sólskríkjurnar kveðast á

um sumarlangan dag,

sæla, ást og friður er

kvæðið við það lag,

alltaf sama ljóðið

það leiðist engum þó,

og lagið skært sem geislinn,

og blítt sem hjartans ró. 

Þú sýndir mér við hafið

svört og sprungin sker,

sólskin yfir bylgjum

og hvítmáva her.

Barst mig út í hólma 

og rerir út í ey

og undir hvelfda skúta,

þar liggja brotin fley.

Yndi var að skoða það

allt á meðan var,

nú uni ég ei lengur

við suðandi mar. 

Heiðaþögnin kallar

við Skaðatóttir skín

mér skærar sól og máni

en út við djúpin þín.