Draumadísin
Í svefni ég sé þig værum,
þitt svífur fleyið dátt
á sævi silfur skærum
við sætan hörpuslátt.
Und friðar björtum boga
þú birtist mér í dúr.
Sem sól ég lít þig loga
er laugar sumarskúr.
Þinn hljóm er ljúft að heyra
og himinfegurð sjá,
en eitt er öllu meira
sem aldrei deyja má.
Þín mildin miskunandi
og meðaumkvunar hryggð.
Þinn elskuríkur andi
og innilega tryggð.
Hver kann sem þú að þýða
allt það sem augun tjá,
við þrautir þolgóð stríða
og þerra grátna brá?
Þeim sorgin sætast gleymist,
er sólhýrt bros þitt skín.
Hver draumur sætast dreymist
í dýrðarörmum þín.
Um morgun æfi minnar
ég man það geislabál
sem vitund veru þinnar
mér vakti ungri sál.
Það kom frá himnahöllu
allt heilagt leist mér þá.
Þú fagra, fyrst af öllu
ég fann þig, heyrði og sá.