I. SEM ÓSUNGIÐ HARM-LJÓÐ
Sem ósungið harmljóð í hjartað inn sig húmið grefur,
er engilinn sinn, þann hjartfólgna einasta vin,
hún örmum vefur
við náttlampans skin.
Og kvíðinn og treginn kvelur önd,
er kyssir hún sofandi barnsins hönd.
II. HVERT ANDVARP HENNAR
Hvort andvarp hennar sem ljóð og lag.
Á lágstriltri hörpu ég kenni.
Sem þögnin og höfugt hjartaslag,
í hljómbylgju saman renni.
Og sál hennar verði söngbæn hljóð
er sveitin drýpur af enni.
III. LÁTTU EKKI GUÐ MINN LJÓSIÐ MITT
Láttu´ ekki guð minn ljósið mitt
ljósið mitt deyja frá mér.
Einasta hjartans yndið mitt.
Augasteinninn og lífið mitt.
Lof mér að hafa það hjá mér.
