Heill þig vefji frjálsum faðmi,

fagra Reykjavík.

Undir ljóssins ljúfa baðmi

lifðu framarík.

Menntasól og sigurljómi

signi þína storð.

Nafn þitt yfir höfin hljómi

hátt, með snilldar orð.

Þínir eldar öllum lýsi

Íslands höfuðborg;

þínir heimar háir rísi,

hallir með  og borg.

Vafin ljóma geislaglóðar

grói byggðin fríð.

Lífæð sértu lands og þjóðar,

lofsæl alla tíð.

Viltu hjá mér vaka,

vinur, hlýða ljóði,

meðan blómin blaka

blíð í næturrjóði?

Ei mun okkur saka,

yljar blærinn hljóði.

Viltu hjá mér vaka,

tíminn líður?

Lifir lítil staka,

ljómar himinn víður.

Viltu  hjá mér vaka?

vermir geisli blíður.

Úti álftir kvaka.

Ómar söngur þýður.

Þegar flýgur fram á sjá,

fagra vorið bráðum

margar kveðjur Ísland á

undir vængjum báðum.

Blóm á engi, álf við foss

ætlar það að finna;

Þá fær hver sinn heita koss

hafnarvina sinna.

Syngdu vor með sætum róm,

syngdu um holt og móa,

hvar sem lítið lautarblóm

langar til að gróa;

færðu þeim þar föngin sín

full af sumargjöfum;

kær er öllum koma þín,

kærust norður í höfum.

Ó, blessuð vertu sumarsól,

er sveipar gulli dal og hól

og gyllir fjöllin himinhá

og heiðarvötnin blá.

Nú fossar, lækir, unnir, ár

sér una við þitt gyllta hár,

nú fellur heitur haddur þinn

á hvíta jökulkinn.

Þú klæðir allt í gull og glans,

þú glæðir allar vonir manns,

og hvar sem tárin kvika' á kinn

þar kyssir geislinn þinn.

Þú  fyllir dalinn fuglasöng,

nú finnast ekki dægrin löng,

og heim í sveitir sendirðu æ.

Úr suðri hlýjan blæ.

Þú frjógar, gleður fæðir allt

um fjöll og dal og klæðir allt,

og gangirðu' undir gerist kalt,

þá grætur þig líka allt.

Ó blessuð vertu sumarsól,

er sveipar gulli dal og hól,

og gyllir fjöllin himin há

og heiðarvötnin blá.

Þá verður nóttin heiðbjört hljóð

ég hlakka til að vakna

við faðmlög heit og ástaróð,

við æskulífsins töfra glóð.

Um okkar fund í laufgum lund

hver lítill fugl mun kvaka.