Ó, fögur er vor fósturjörð

um fríða sumardaga,

er laufin grænu litka börð,

og leikur hjörð í haga;

En dalur lyftir blárri brún

mót blíðum sólarloga,

og glitrar flötur glóir tún

og gyllir sunna voga.

Og vegleg jörð vor áa er

með ísi þakta tinda.

Um heiðrík kvöld að höfði sér

nær hnýtir gullna linda

og logagneistum stjörnur strá

um strindi hulið svellum,

en hoppa álfar hjarni á,

svo heyrist duna í fellum.

Þú fóstur jörðin fríð og kær,

sem feðra hlúir beinum,

og lífi ungu frjóvi fær

hjá fornum bautasteinum.

Ó, blessuð vertu fagra fold

og fjöldi þinna barna,

á meðan gróa grös í mold

og glóir nokkur stjarna.