Dagur er liðinn, dögg skín um völlin,

dottar nú þröstur á laufgrænum kvist,

sefur hver vindblær, sól Guðs við fjöllin,

senn hefur allt að skilnaði kysst.

Dvel hjá oss Guðs sól, hverf ei með hraða,

himneskt er kvöld í þinni dýrð.

Ljósgeislum tendrast lífvonin glaða,

lýs vorri sál er burt þú flýrð.

Gullfagri ljómi, geislann þinn bjarta

gráta mun jörðin með társtrinda brá,

seg hverju blómi, seg hverju hjarta:

„senn skín þinn morgun við himin tjöld blá.“

Hníg þú nú, Guðs sól að helgum beði,

harmdögg mun breytast í fegins tár.

Kvöldhryggðin ásthrein til árdags gleði

upp rís við dýrðar morgunsár.