Sérðu land? Sérðu land?

Spurði maður mann,

og myrkrið vef sinn um skipið spann.

Ekkert hljóð, ekkert hljóð,

aðeins gjálp og hið lága ló,

sem lognaldan dúði við kinnung og bóg.

En allt í kring veglaust og voldugt haf.

Og vindurinn svaf.

Hvar er land?

Ég sé land.

Hann sér land, kallar maður til manns.

Út í myrkrið er sjónum rennt.

Og fagurvængjað flýtur um borð

hið fagnandi lausnarorð.

Það er háreysti og ys.

Það er hlátur og þys.

Það er hrópað og bent.

Var það hér, eða hvað? Svo er hikað við.

En menn hafa engan frið.

Sástu land? Ó, en hvar?

Var það hér? Eða þar?

Þá er hljótt. Þá er ekkert svar.

Hvar erum við stödd? Ég sé ekkert land.

Svo varð aftur hljótt.

Það var auðn og nótt.

Það var ekkert land.

Karlakór Reykjavíkur syngur í tóndæminu

tenór sóló og dúett

Sko, háa fossinn hvíta,

sér hátt af stalla flýta!

Það er mér ljúft að líta

hve leikur hann sér dátt;

Við geislabogann gljáa,

hinn græna, rauða, bláa,

sér lyftir hríslan háa,

í himinloftið blátt.

Hún grær á litlum grænum blett, 

sú grund er rósum fagur sett,

og perlum rignir, rignir þétt

í runna smáa niður.

Við göngum þangað, góða mín,

í gulli sólar fossinn skín,-

þar bendir okkur beint til sín,

hinn bjarti ljúfi friður!

Heyrið vella´ á heiðum hveri,

heyrið álftir syngja´ í veri.

Íslands er það lag.

Heyrið foss í flúðum duna,

foss í klettaskorum bruna.

Íslands er það lag.

Eða fugl í eyjum kvaka,

undir klöpp og skútar taka.

Íslands er það lag.

Heyrið brim á björgum svarra,

bylji þjóta, svipi snarra.

Íslands er það lag.

Og í sjálfs þíns brjósti bundnar,

blunda raddir náttúrunnar.

Íslands eigið lag.

Innst í þínum eigin barmi,

eins í gleði´og eins í harmi.

Ymur Íslands lag