Við gengum, er morgunsins brosti brá

            og blástjarnan þorði´ ekki´ að vaka

á engjarnar, - ég var með orf og ljá,

            hún átti´ að fara´ að raka.

Og saman við gengum, er sólin rann

            og signdi hlíðina’ og bæinn;

ég tala sem fæst um teiginn þann,

            sem til var þá eftir daginn.