Breiddu svörtu vængina þína,

vetrarnóttin mín,

yfir okkur seku

syndugu börnin þín.

Undir svörtum vængjum þínum

oft ég þreyttur lá,

það sést líka á fjöðrunum

sem féllu brjóst mitt á.

En margar á ég sorgir,

er sáran þjaka mér,

og það er svo gott að fela þær

í fjöðrunum á þér.

Það er svo gott að gráta

þar gleði sína og trú,

án þess nokkur viti það

aðrir en Guð og þú.

Það er svo gott að syngja þar

svo það heyrist ei.

Þú mátt ekki svíkja mig

þegar ég dey.

Veit ég að þú svíkur ekki

syndugu börnin þín.

En breiðir yfir þá vængina þína,

vetrar nóttin mín.