Og nú, er ég hugsa´ um forna tíð,

í hjarta mér sviða´ ég kenni,

- þar æskan bjó saklaus og ástin var blíð

og aldrei um lífið var nokkurt stríð, -

þá byrgi ég augu´ og enni.

En einkum mér finnst, ef á þig er minnst,

sem út í fyrir mér renni!