Nú fellir himininn frosin tár

   á fölnuð og haustbleik engi,

því hún, sem gekk þar með bjartar brár,

    var burtu þaðan svo lengi.

Þótt endurgrói hver engjarós

    og álftakvak hljómi’ á vorin,

hún kemur þar aldrei, mitt lífsins, ljós,

     sem liðin að gröf var borin!