Nú flétta norðurljós bleikrauð bönd,

að barmi nætur dagur hnígur,

og máninn ýst við Ránarrönd.

Með röðul blæ á himin stígur.

Og stjarnan brosir stillt og hljóð,

og stefnir móti ljóssins syni,

svo mild og blíð sem móðir góð,

þess manns sem á sér fáa vini.

En héðan yfir um óra veg.

Í anda vil ég göngu þreyta.

Að hnjánum þínum atla ég.

Ó elsku mamma' í kvöld að leita.

Því stjarnan minning  bjarta ber.

Í barm minn gegnum rökkurskugga.

Sem kveðja væri' hún kær frá þér,

og kæmi mann að gleðja og hugga.