Krummi svaf í klettagjá,

kaldri vetrarnóttu á

verður margt að meini.

Fyrr en fagur dagur rann

freðið nefið dregur hann

undan stórum steini.

„Allt er frosið út í gor,

ekkert fæst við ströndu mor

svengd er metti mína.

Ef að húsum heim ég fer

heimafrakkur bannar mér

seppi´úr sorpi´að tína.“

Á sér krummi ýfði stél,

einnig gogginn brýndi vel.

Flaug úr fjallagjótum.

Líttur yfir byggð og bú,

á bæjum fyrr en klæðast hjú,

veifar vængjum skjótum.

Öll er þakin ísijörð,

ekki séð á holtabörð,

fleygir fuglar geta.

En þótt leiti út um mó

auða hvergi lítur tó.

Hvað á hrafn að éta?