(Prestkonan sefur í rúminu og Heiður dóttir hennar á fyrsta ári í vöggunni. Norn, grimmúðleg í fasi, birtist skyndilega, eins og hún komi gegnum húsgaflinn.)

DÓLGARNIR:

Tíð er flá. Tökum á,

töfrum auðargná.

Allt um kring Undirbyng

dátt er dansinn stiginn.

Hringagná hruma svá

hrekjum solli frá,

úti á rist, uns hún snýst,

tryllt af glaumsins táli.

Tíðin flá telur svá

tölum, auðargná,

sem var fyrst sætt um kysst,

- Síðan hýst á báli.

ÓSÝNILEGUR KÓR:

Hér mun á stríða seiður, - seiður.

Sárt er að líða grandið

bíður í bjargi sveinn,

öllu sakleysi reiður, - reiður.

Remmir hann seið í helli einn

og herjar á landið, - landið.

Vel máttu vaka, verði ei neitt til saka.

Þungir draumar þjaka, og því muntu vaka.