Lyftið nú, englar, ljóðastöfum mínum.

Ljósanna Drottinn kraft frá hæðum þínum

send nú til vor í sannleiksgeisla flóði,

um sigrandi máttinn bið þú hirðir góði.

Föðurinn þann, sem lætur lífið anda;

lítið í náð til hinna myrku stranda.

Sigrandi hljómi sendiboðar megi

svífa til jarðar nú á þessum degi.

Upp móti sólu hrelldar sálir hefja

himneskum klæðum um þá særðu vefja.

Blessa, þú Faðir, stund og vígða staðinn.

streng milli hnatta helgan geislavaðinn,

algæska þín svo birtist börnum smáum.

Blikgeislaröst frá sigurhvelum háum

flæði um lönd, um höf og álfur allar.

Eilífi Faðir, hirðir barnið kallar.

Guð allra guða, legg þú englum lið.

Leyf þú að birti, gef á jörðu frið.

Löng er nóttin sekri sál,

sumir mega hvergi vera.

Þyngst af öllu er að bera

einn sín þöglu leyndarmál.

Alltaf þegar sól er sest,

sorgir mínar allar vakna.

Það er mitt að þrá og sakna

þeirra sem ég unni mest.

Kom þú svefn, og gef mér grið.

Gef þú mér af auðlegð þinni

eina stund af æsku minni,

andartak sem veitir frið.

Streymið, öldur, upp að sandi

aukið blíðan klið.

Allt er þögullt inn á landi,

einar syngið þið.

Syngið þið mér saklaus kvæði,

særðum hugafró;

Svo að minna sárin blæði

sem mér heimur sló. 

Alein kom ég í kyrran skóg, um sumarkvöld

þráin laðaði, þögnindró, um sumarkvöld.

En áin niðaði svefnljóð sín,

er sveipað allt var í daggarlín, um sumarkvöld.

Og máninn skein yfir skógarbrún, þá sumarnótt.

Á vatni glitaraði geislarún, um sumarnótt.

Og stjörnur blikuðu blítt og rótt

á bláum feldi um þögla nótt, um sumarnótt.

Hver bjarkar krúna var blaðafull.

Í laufi glitraði lýsigull, mánagull.

En álfabörnum var dillað dátt,

þau drógu gull sín fram þá nátt, sín skógargull.