Helga Jónsdóttir syngur í tóndæminu

Við sjónbaugsrönd nú silfurbönd

            á suðurhæðum þokan fléttar;

og hylur túnin heiðarbrún

            og haga fagra, grundir sléttar,

þar fyrst við sáum sól á bernsku árum

og sumarblómin vættum okkar tárum.

Þar man ég ljóst við móður brjóst

            hve milt var alt, - sú tíð er gengin: -

hún hvílir nár með brostnar brár,

            nú býður móðurfaðm mér enginn.

En tárin þorna við þinn barminn bjarta,

þú bauðst mér, gafst mér friðinn við þitt hjarta.

Í ljúfri kyrð við búum byrgð

            nú bæði ein und lágum greinum,

í djúpum frið við fossins nið

            og flúðar óð hjá dökkum steinum.

Og bak við okkar blundar æskan ljósa,

sem barn, er sefur vært á milli rósa.