Ó, blessuð vertu sumarsól,

er sveipar gulli dal og hól

og gyllir fjöllin himinhá

og heiðarvötnin blá.

Nú fossar, lækir, unnir, ár

sér una við þitt gyllta hár,

nú fellur heitur haddur þinn

á hvíta jökulkinn.

Þú klæðir allt í gull og glans,

þú glæðir allar vonir manns,

og hvar sem tárin kvika' á kinn

þar kyssir geislinn þinn.

Þú  fyllir dalinn fuglasöng,

nú finnast ekki dægrin löng,

og heim í sveitir sendirðu æ.

Úr suðri hlýjan blæ.

Þú frjógar, gleður fæðir allt

um fjöll og dal og klæðir allt,

og gangirðu' undir gerist kalt,

þá grætur þig líka allt.

Ó blessuð vertu sumarsól,

er sveipar gulli dal og hól,

og gyllir fjöllin himin há

og heiðarvötnin blá.