Úti nóttin andar hljótt;

Engar raddir kvaka.

Samt ég get ei sofið rótt,

sækir að mér vaka.

„Bí, bí og blaka.“

Allt, sem magnar eymd og kvöl

inn í hugann skríður

hitt, sem gjarnast bugar böl

burt úr honum sýður.

Lág nættið líður.

Vertu sæl, vor litla hvíta lilja,

lögð í jörð að himnaföður vilja,

leyst frá lífi nauða; ljúf og björt í dauða

lést þú eftir litla rúmið auða.

Enginn þýðir, hel, þitt helgiletur.

„Hvar er vorið?“ spyrja börn um vetur.

Dagur njólu dylur,

daginn nóttin hylur,

lífið oss frá eilífðinni skilur. 

Vertu sæl, vor litla ljúfan blíða,

lof sé Guði, búin ertu að stríða.

Upp til sælu sala,

saklaust barn án dvala,

lærðu ung við engla Guðs að tala.