Ég veit að enn er langt í land

og liðið gerist þreytt,

og kannski fram að Fróðársand

loks flýtur sprekið eitt.

Það sakar ekki heldur hót,

því hugur minn á stefnumót,

mun svífa djarft um sollin höf,

þótt sigi skip í vota gröf.

Ég kannast við hinn góða gest,

er gisting hjá þér hlaut:

Af öllum þó á beði best,

ég blíðu þína naut.

Þótt aðrir bændur ættu þig

og einn ég færi´ um refilsstig,

ég skeytti´ ei hót um boð né bann,

því best þú kysstir sekan mann.

Ég elska þig, ég elska þig,

því yfir mér og kringum mig

er sífellt æskusvipur þinn

á sveimi hljótt um bústað minn.

Þér vindar, treystið stöng og stög,

þér stormar, herðið skrið.

Því faðmlög eru einu lög,

sem ástin kannast við.