Ragnheiður Guðmundsdóttir syngur í tóndæminu

Guðmundur Jónsson leikur á píanóið

Í fjörusandi bláum ég fornar slóðir rek,

ég fleyti gömlum skeljum og tíni brotin sprek,

á grónum leiðum sit ég ein í sorgum.

Og þó er leit mín bannfærð og sérhver minning sek,

er sveimar yfir þessum hrundu borgum.

Ég man, að kveldsins eldur á háum heiðum brann,

en húmsins myrka elfur gegnum skógarkjarrið rann,

er svanur hvarf til fjalls af fjörusandi

ég tíndi hvítu fjaðrirnar, sem féllu þegar hann

til flugs sig hóf og bjarta vængi þandi.

Ég vet að heima´ er beðið og vinir fagna mér,

og vorið nýja kallar senn og býður fylgd með sér

og lætur um sig leika hlýja strauma.

En þessar hvítu fjaðrir við brjóst mitt enn ég ber

sem bjarta minning fyrstu ástardrauma.