Hvað dunar svo þungt? Það er Geysir hann gýs,
í gröf sinni vaknar, og fjötrana slítur.
Hans kviksetti andi í öldum rís,
og upp gegnum klettana vegi sér brýtur.
Hann flæðir, hann æðir og hærra hefst.
Upp í himininn blá stígur fossandi elfur.
Þar freyðandi, seyðandi sólgliti vefst,
og sundruð í blikandi ljósöldum skelfur.
Sjá, holskeflur hvítar við blámóðu ber,
þær blika' eins og perlur í glampandi logum.
Og litregn af kvikandi ljósbroti fer
sem leiftur um úðann í sindrandi bogum.
Í andköfum heitum er eimslæðum fleygt
yfir ólgandi hrannir og bragelda sveiminn
af sóldrukknum blæ þeirra földum er feykt:
þeir flaksast og hverfa' út í vorljósa geiminn.
