Hvað dunar svo þungt? Það er Geysir hann gýs,

í gröf sinni vaknar, og fjötrana slítur.

Hans kviksetti andi í öldum rís,

og upp gegnum klettana vegi sér brýtur.

Hann flæðir, hann æðir og hærra hefst.

Upp í himininn blá stígur fossandi elfur.

Þar freyðandi, seyðandi sólgliti vefst,

og sundruð í blikandi ljósöldum skelfur.

Sjá, holskeflur hvítar við blámóðu ber,

þær blika' eins og perlur í glampandi logum.

Og litregn af kvikandi ljósbroti fer

sem leiftur um úðann í sindrandi bogum.

Í andköfum heitum er eimslæðum fleygt

yfir ólgandi hrannir og bragelda sveiminn

af sóldrukknum blæ þeirra földum er feykt:

þeir flaksast og hverfa' út í vorljósa geiminn.

Haf, ó, þú haf,

þú sem hrannirnar hefja oss lætur.

Himninum nær, þegar stormurinn geysar um nætur.

Þig sefar ei hin svarta nótt.

Þú svæfir farmann undurhljótt.

Og fleyið á öldunum fljóta þú lætur.

Stormæsta haf,

þú sem strendurnar bergmála lætur.

Standbergsins jötunn við söng þinn af hrifningu grætur.

Hljóðláta haf.

Vært í örmum þér brotskeflur blunda.

Brimþrungnar strendurnar dreymandi örlög þín grunda.

Lognskyggða haf,

bláan himininn um dýrð þína dreymir.

Sem djúp þitt og grafhvelfing dáinna farmanna geymir.

Nú flétta norðurljós bleikrauð bönd,

að barmi nætur dagur hnígur,

og máninn ýst við Ránarrönd.

Með röðul blæ á himin stígur.

Og stjarnan brosir stillt og hljóð,

og stefnir móti ljóssins syni,

svo mild og blíð sem móðir góð,

þess manns sem á sér fáa vini.

En héðan yfir um óra veg.

Í anda vil ég göngu þreyta.

Að hnjánum þínum atla ég.

Ó elsku mamma' í kvöld að leita.

Því stjarnan minning  bjarta ber.

Í barm minn gegnum rökkurskugga.

Sem kveðja væri' hún kær frá þér,

og kæmi mann að gleðja og hugga.

Nú gleðjast fljóð og menn við svásan söng,

nú svífa hljómar yfir vogum bláum,

sem hringi foss og glymji gljúfraþröng.

Sem gnýi stormsins raust á tindum háum.

Nú hefjast bergmál fjalla óm og orð.

Eróður söngvastreymir frjáls af munni,

nú glymja raddir hátt á Garðarsstorð.

En geislar stafa upp af Mímisbrunni.

Þú góði sterki, blakki bíll.

Þú berð mig létt um grund og hæðir.

Þú klifar fjöll og klungur íll,

og klettasneiðingana þræðir.

Sem flýgi örn í fjallasal.

Með fjaðraþyt og vængjabliki.

Þú rennur heiðar, háls og dal

svo hratt og létt sem tundur ryki.

Ef hægir ferð, ég fæti styð

þá fer sem leiftur boð á milli

og taugar þínar titra við.

Ég tek um sveif og ganginn stilli.

Ég heyri, finn þitt hjarta slá

í heitum, stæltum barmi þínum,

sem bergmál þínu brjósti frá

sé blandað hjartaslögum mínum.