Svo far þú sól og hneig þitt hjól

í hafsins móður skaut.

Því önnur skín, sem aldrei dvín,

á ævi vorrar braut.

Oss brosir rós og bendir ljós

þó blási tímans él.

Því lífið ól í sálum sól,

er sigrar frost og hel. 

Yfir voru ættarlandi,

aldafaðir skildi halt.

Veit því heillir, ver það grandi.

Virst að leiða ráð þes allt.

Ástargeislum úthell björtum

yfir lands vors hæð og dal.

Ljós þitt glæð í lýðsins hjöru

ljós er aldrei slokkna skal. 

Karlakórinn Fóstbræður syngur í tóndæminu

undir stjórn Árna Harðarssonar

Samið fyrir karlakórinn Hekla í Leslie Sask. 26. jan. 1918, og sett út fyrir blandaðan kór litlu síðar, og fyrir sólórödd með undirspili 26. jan. 1931.Var það eins konar þjóðsöngur íslendinga í Vatnabyggð og víðar á tímabili. Prentað í 66 Einsöngslög 1945 og 88 Kórlög 1948.

Til Vestur-Íslendinga

Þótt þú langförull legðir

sérhvert land undir fót.

Bera hugur og hjarta,

samt þíns heimalands mót.

Frænka eldfjalls og íshafs,

sifji árfoss og hvers,

dóttir langholts og lyngmós,

sonur landvers og skers.

Yfir heim eða himin,

hvort sem hugar þín önd,

skreyta fossar og fjallshlíð

öll þín framtíðarlönd.

Fjarst í eilífðar útsæ

vakir eylendan þín.

Nóttlaus vorladar veröld,

þar sem víðsýnið skín.

Það er óskaland íslenskt

sem að yfir þú býr.

Aðeins blómgróin björgin,

sérhver baldjökull hlýr.

Frænka eldfjalls og íshafs,

sifji árfoss og hvers,

dóttir langholts og lyngmós,

sonur landvers og skers. 

Ég elska yður, þér Íslandsfjöll,

með enni björt í heiðis bláma.

Þér dalir, hlíðar og fossafjöll

og flúð þar drynur brimið ráma.

Ég elska land með algrænt sumarskart,

ég elska það með vetrar skrautið bjart.

Hin heiðu kvöld,

er himintjöld

af norðurljósa leiftrum braga. 

Nú skal söngur hjartahlýr

hljóma´af þúsund munnum,

þegar frelsis þeyrinn dýr

þýtr í fjalli´og runnum.

Nú skal fögur friðartíð

fánann hefja ár og síð,

varpa nýjum ljóma´á lýð

landsins sem vér unnum.