Haf, ó, þú haf,

þú sem hrannirnar hefja oss lætur.

Himninum nær, þegar stormurinn geysar um nætur.

Þig sefar ei hin svarta nótt.

Þú svæfir farmann undurhljótt.

Og fleyið á öldunum fljóta þú lætur.

Stormæsta haf,

þú sem strendurnar bergmála lætur.

Standbergsins jötunn við söng þinn af hrifningu grætur.

Hljóðláta haf.

Vært í örmum þér brotskeflur blunda.

Brimþrungnar strendurnar dreymandi örlög þín grunda.

Lognskyggða haf,

bláan himininn um dýrð þína dreymir.

Sem djúp þitt og grafhvelfing dáinna farmanna geymir.